Ганцхан тун хайр

  Сэтгэлийнхээ гүний гүнд инээж дадаагүй хүний этгээд төрхөөр хулдсан, тойруу замаар амьдрал туршдаа далдалсан тийм дурсамж бий юү, бидэнд. Оюун санаа он жилүүдийг өдөржин баллуурдаж байхад зүрх сэтгэл харин түүнийг шөнөжин сэргээн зурдаг шиг санагдана. Эл хорвоогийн хаа нэгтээ хэн нэгэн хамгийн зовуурьтай хэсгээ умартсан дүр үзүүлж, цусаа шүүрүүлсэн чигээрээ алхаад л, амьдраад л яваа даа гэж “Эрүгэ өртөө” зохиолыг уншиж байхдаа бодсон сон. Ангаж яваа амьтны зөнд усны чимээ сонсогдох шиг нэг л зүйл намайг ховсдоод байсныг мэдэж байна. Зөн совин, зүүд зэрэглээний тухай эрэгцүүлэл үү. Түүнээс илүү романы дотор уйгагүй холхиж байгаа үүсмэлүүд.

Бид жигтэй бүхэнтэй хоршин амьдрахаар хүн болж мэндэлжээ. Өөртэйгөө ч, өрөөлтэй ч, далд ертөнцтэй ч, ерийн нэгэн дасал болсон өнгөтэй хүртэл шүү.

Үүний завсраар хиймэл оюун ухаан зугуухан гулссаар хүн төрөлхтөний тархи руу харан орших болсон. Гэвч бидний зүүдтэй бол дүйх юм биш л дээ. Зохиол дахь “Дангаар орших оюун ухаан гээд сүртэй нэр өгчихсөн л болохоос биш үүсмэл бие гэдэг чинь зүгээр л тухайн хүний хийсэн үйлдлийн мэдээллүүдийг цуглуулж байгаад л автоматаар үүсгээд буй нэг төрлийн код л биз дээ (137 нүүр)” гэсэн өгүүлбэр сонирхол татсан юм. Үнэндээ романы хэсэг бусагт энэ үүсмэлүүд нэг талаараа “хиймэл оюун”-ы ажиллагаа, зохион бүтээгчийнх нь зовнилыг төрүүлдэг хэтийн төлөвтэй төстэй ч юм уу хэмээх эргэцүүлэлд хөтөлж байлаа. Түүнийг бол одоохондоо хүн залуурдаад байж дөнгөнө. Тэгвэл махан биеэ огоорсон оюун ухааныг юу залуурддаг байх нь вэ?

Хүн болгон насандаа нэг удаа ч гэсэн “Эрүгэ өртөө”-нд очсон байж мэдэх юм. Тэнд таныхаар бүх зүйл өрнөнө. Дахин дахин тийшээ очмоор оргино. Заримдаа өөрийн эрхгүй л тэнд оччихно. Хааяа тэнд та өөрөөсөө огт өөр хүн шиг жигтэй авирлана. Хариултыг олохыг хүссэн хүмүүс мөд Зохиолч Э.Бүжинлхамын нээж өгсөн “Эрүгэ өртөө”-нд зогсож байх болов уу. Дүрээр нэвтрэн гарах зохиолчийн эмзэглэл нийгмийн харанхуй талд байх хүний сэтгэлийн бөглүү хязгаарыг тэмтэрч, зовлон шаналангийн учир шалтгаанд хүрч байгаа нь Эрхас, Ариан, Галтнамуу зэрэг баатруудын туулсан амьдралын үнэнтэй нэг шугамд давхцаж байгаагаас харагдана. Дотроос үргэлж өвтгөн чангаадаг тийм харанхуйг туулж яваа хэн нэгнийг эдгээх зүйл нь юу юм бэ? Хүнийг хүнээс хүртэл тусгаар болгоод буй зүйл юу вэ. Зохиолч үүний хариултыг олохоор өртөө рүү замчилж байгааг “Охин аавынхаа өвөр дээр суучхаад, ууттай хоолоо хурдан гэгч үмхлэх жаал хүүг цоо ширтэнэ. Тэгтэл хүүгийн зулай хавиас утаа шиг зүйл сүүтгэнэж эхлэв. Тэгснээ ердөө л гуравхан хормын дотор мөнөөх бор хүүгээс хэд дахин том цагаан шувуу болоод хувирчих нь тэр. Шувуу харин хаашаа ч ниссэнгүй. Мөнөөх жаалыг юунаас ч юм харамлан, хамгаалах мэт далавчаараа хумин тэвэрчээ (198 нүүр)” гэснээс тодруулан үзэх нь ч учиртай байгаа юм. Орчлонд орь ганцаараа байсан ч хайрын сүр хүчээс бид хааш зугтаж чадаа аж даа. Ядаж л “харсан тэнгэр хаяхгүй” гэж бодох итгэл мэт зүйл цээж өгсөөд ирнэ.

ГАНЦ ТУН ЗҮҮД хүртээд л сэтгэлийнхээ харанхуй ангал руу уначхаж байхад ГАНЦ ТУН ХАЙР хүртээд гэрэл гэгээ рүү нисэж болох л юм.